Et jöcht atwörrem

Alles weäd jröng, de Blomme blöihe
än ouch de Böim schlönt uus,
da es et jeä Wonger, datt ouch der Mensch
jeäht janz uus sich eruus.

Der Wonnemonnt, dat es der Mäi,
dat weäß doch jeddes Kenk,
et Sönnche schingt wörrem frank än frej
än weckt der Keävelenk.

Fängt da e Kenk ne Keävelenk,
da well et ouch versöcke,
dat Dierche  op sing Nas ens flenk
ze setze – dat deät jöcke.

Wenn da de Kenk jät jrueßer sönd,
sue öm de zwanzig Johr,
da wesse se noch janz jenau,
ejjene Mäi dat Jöcke wor.

Et kratzt än jöcht, et sommt än brommt,
mär Oes, wie dat esue prickelt,
hat mänech e Mäddche, mäneche Jong
a Huechzittsplän jefrickelt.

Än jeddes Johr, wenn Fröchjohr es,
da stroehle wörrem die Zwei:
„Sag, weäß De noch va duzemoels?
Der schönnste Monnt es Mäi!“

„Es me huech ejjen Johre komme“,
Jrueßvadder, Jrueßmodder laache,
„da jöckt mär noch de Pempeljech,
söns es koum jät ze maache.“

 

 

Keävelenk = Maikäfer
Pempeljech = Gicht, Rheuma, Kribbeln, Gelenkschmerzen

---